#01

Jeśli podoba Ci się historia, zostaw po sobie komentarz i obserwację oraz oddaj głos w ankiecie. Byłabym wdzięczna za polecenie tego opowiadania. :) xx

Dziękuję za wszystko z całego serca! xx

Dwa miesiące później...

 Violet jak każdej nocy nie mogła zasnąć. Ubrana w fiołkową koszulkę i szare szorty zeszła po drabinie na świeżo skoszony trawnik. Naciągnęła na brzuch bluzkę, która zdążyła się już podwinąć i szła w dobrze jej znanym kierunku, w stronę pobliskiej drogi.

 Nie należała do strachliwych dziewcząt. Twierdziła, że niczego się nie boi. Wszyscy w jej otoczeniu mówili, że musi się czegoś lękać, bo przecież każdy się czegoś obawia. Ale nie ona. Ona była bardzo bystra i po prostu czuła, gdy miało nadejść jakieś niebezpieczeństwo. Oczywiście nie należała do żadnych stworzeń nadprzyrodzonych. Po prostu taka była. Nie mogła tego zmienić, choćby nawet chciała

 Położyła się na chłodnym asfalcie i założyła ręce na brzuchu. Wpatrywała się w gwieździste niebo, próbując zliczyć gwiazdy. Wiedziała, że jest to niemożliwe, jednak ciągle to robiła. Dzięki temu odrywała się od otaczającej ją rzeczywistości. W tym momencie była tylko ona i gwiazdy. Nic więcej. Miała szczęście, że po północy ulica była zupełnie pusta i nic jej nie groziło.

 Zamknęła swoje oczy i przysłuchiwała się szmerowi sierpniowego wiatru. Uniosła nogi do góry i machała nimi w powietrzu. Wyglądała tak beztrosko. Zaczęła nucić pod nosem jakąś piosenkę z dzieciństwa, którą zawsze śpiewała jej mama.

 Gdyby ktoś widział ją w takiej sytuacji, z pewnością uznałby, że dziewczyna jest psychicznie chora i powinna się leczyć. Wcale nie można byłoby się temu dziwić. Kto normalny leży na drodze tuż po północy i nuci pod nosem jakąś melodię? Scena niczym z jakiegoś taniego horroru.

 Poderwała się natychmiast z miejsca, kiedy tylko usłyszała nadjeżdżające auto. Była zszokowana, bo nigdy wcześniej nie jeździły - przynajmniej o tej porze -  jakiejkolwiek pojazdy. Światła oślepiły ją, i chcąc już uciekać z powrotem do domu, potknęła się o własne nogi. Auto zahamowało z piskiem opon, a po chwili wyszedł z niego wysoki brunet o oliwkowej karnacji. Ubrany w czarne obcisłe spodnie i białego koloru t-shirt. Na jego ramionach prezentowała się czarna skórzana kurtka.

- Nic ci nie jest? - Spytał chłopak, przypatrując się dziewczynie. - Przepraszam, zamyśliłem się i nie zauważyłem, że ktoś leży na drodze - dodał, przeczesując dłonią już zmierzwione ciemne włosy.

Nie tylko ty mnie nie zauważasz, powiedziała w myślach i próbowała się podnieść.

- Nic mi nie jest. Dzięki za troskę - otrzepała ubrania i skierowała się pośpiesznie do swojego domu.

 Jednak nie dane jej było szybko się do niego dostać, ponieważ chłopak zaczął za nią biec. Violet nie miała ochoty z nikim rozmawiać, a w szczególności z obcym mężczyzną i o tak późnej porze. Biegła ile sił w nogach, ale chłopak był o wiele szybszy.

- Zaczekaj - poprosił łagodnie, łapiąc ją za nadgarstek. - Nic ci nie zrobię.

 Nastolatka w obawie, że zobaczy jej blizny, natychmiastowo zabrała od niego swoją rękę. Powoli odwróciła się w jego stronę i zmierzyła sylwetkę chłopaka. Wyglądał jak Anioł.

- Mogłabyś mnie wysłuchać? - Jego wzrok był zmartwiony, a dziewczyna nie mogła tak po prostu mu odmówić. Miała zbyt dobre serce, które skrywała pod maską wiecznej wredoty i zgryźliwości.

- Umm.. tak - odpowiedziała nieśmiało. Ten chłopak ją onieśmielał.

 Wkradł się na jego usta drobny uśmiech i wrócił do swojego auta, by zgasić silnik. Dziewczyna usiadła po turecku i wyczekiwała jego osoby. Nie wiedziała o czym i po co chce z nią rozmawiać, przecież nawet się nie znają. Przemknęło jej nawet przez myśl, że to jakiś psychopata, który jeździ nocami i porywa bezbronne dziewczyny. W sumie nawet wyglądał na niebezpiecznego.

- Nie jest ci zimno? - Nastolatka pokręciła przecząco głową, choć jej skórę pokrywała gęsia skórka. Młody mężczyzna zauważył to i okrył jej ramiona skórzaną kurtką, którą zdjął z siebie, po czym usiadł obok niej.

- Dzięki - szepnęła prawie nie słyszalnie i spuściła wzrok na swoje palce.

- Tak w ogóle to jestem Zayn - wyciągnął w jej kierunku dłoń.

- Violet - ucisnęła jego dłoń, poprawiając spadający na jej bladą twarz niesforny kosmyk włosów.

- Miło mi cię poznać, Violet - uśmiechnął się promieniście. - Masz bardzo ładne imię - dodał.

- Będziemy rozmawiać o moim imieniu czy przejdziesz do rzeczy? - Spencer zgromiła go wzrokiem na co chłopak zachichotał.

 Taka już była natura Viol. Nienawidziła na coś czekać, a już szczególnie, gdy ktoś zaczynał temat i go nie kończył. Wprost kipiała wtedy ze złości, dlatego też ponagliła chłopaka. W końcu nie ma zbyt wiele czasu na przebywanie z nieznajomym.

- W sumie to masz rację. Muszę komuś o tym opowiedzieć - Zayn odchylił głowę do tyłu i zaczął opowiadać to co trapiło jego duszę...