#04

Jeśli czytasz, proszę zostaw coś po sobie. Komentarze naprawdę dają motywację do dalszego pisania.

Przepraszam, że skopałam ten rozdział..

Mógłby mi ktoś napisać jak zrobić akapity? W Wordzie się pokazują, a tu już nie..

Siedemnastolatka siedziała zamknięta w swoim pokoju i przeglądała kolorowe czasopismo o gwiazdach. Mimo, że czytała niektóre artykuły to i tak w nie nie wierzyła. Doskonale zdawała sobie sprawę z faktu, że prawie wszystko jest wyssane z palca. Media przedstawiały tylko te złe wybryki gwiazd, a te, które pokazują jak ktoś ma dobre serca i pomaga wokoło, jest zwyczajnie olewane.

Upiła łyk malinowej herbaty i przerzuciła na następną stronę. Kolejny artykuł dotyczący skandali na koncertach Miley Cyrus. Znowu to samo, pomyślała i przewróciła oczami. Nie rozumiała dlaczego ludzie mają tak wielki problem co do zachowania młodej kobiety. Była pełnoletnia i mogła robić co tylko chciała. Może czas w końcu przejrzeć na oczy i stwierdzić, że dziewczyna nie może być tylko kojarzona z serialową Hannah Montaną. Jest świetną piosenkarką jak i aktorką. Pomaga w różnych fundacjach, ale tego media już nie widzą. Dla nich są tylko ważne skandale.

Zrezygnowana odstawiła czasopismo na szafkę, tak jak i kubek z herbatą. Skrzyżowała nogi i sięgnęła dłonią po komórkę. Zaczęła przeglądać portale społecznościowe, a następnie weszła na stronę swojej nowej szkoły. Za niecałe dwa miesiące miała zacząć chodzić do miejscowego college'u. Ta myśl ją czasem przerastała. Nie chciała zaczynać wszystkiego od nowa. Musiałaby poznawać nowych ludzi, a tego nie lubiła najbardziej.

Przejechała wzrokiem po liście uczniów i stwierdziła, że nikogo nie kojarzy, nawet z widzenia. Pewnie jej też nikt nie kojarzył. Miała czystą kartę i z tego się cieszyła.

- VIOLET, ZEJDŹ NA KOLACJĘ! – usłyszała krzyk matki z dołu.

Podniosła się od niechcenia z łóżka i skierowała się wedle prośby do jadalni.

Nastolatka była bardzo wychudzona i nie dlatego, że cierpiała na jakąś chorobę. Jadła dużo, ale ze względu na szybką przemianę materii to jedzenie po prostu się w niej gubiło. Wiele dziewczyn mogłoby jej pozazdrościć figury, ale ona sama uważała, że jest gruba.

- Pomóż nakryć mamie do stołu – nakazał ojciec dziewczyny.

- A ty nie możesz? – zaoponowała i sięgnęła z szuflady po sztućce.

- Nie odzywaj się takim tonem, Violetto – skarcił dziewczynę wzrokiem, a ta jak potulny baranek poszła pomóc rodzicielce.

Po dziesięciu minutach wszyscy zasiedli do stołu i w ciszy zaczęli spożywać przygotowany posiłek. Vivien wraz z mężem rozmawiali o wybraniu się w przeciągu kilku dni na zakupy, a nastolatka wbijała widelec w groszek, który odstawiała na bok talerza.

- Pomyślałem, żeby w ogrodzie zrobić altankę, co wy na to? - spytał Josh, biorąc kolejny kawałek brokuły do ust.

- Wspaniały pomysł! - odpowiedziała entuzjastycznie małżonka. - Będziesz miała, gdzie spędzać czas w ciepłe dni. Przynajmniej pooddychasz świeżym powietrzem.

Violet odłożyła, wręcz rzuciła sztućcami na stół i podniosła się z krzesła, wcześniej odsuwając je.

- Mam w dupie jakąś zasraną altankę czy cokolwiek. Zrozum tato, że postawieniem altanki nie przywrócisz ciepła rodzinnego ani nie wymażesz z pamięci, że posuwałeś naszą gosposie! Nie tak to działa - pokręciła głową i rzuciła serwetką w twarz ojca, udając się na górę z piekącymi od łez oczami.

- Violetto, opamiętaj się! - zdenerwowany mężczyzna podniósł głos na córkę, tym samym powodując, że dla niej był już skończony.

- Posprzątam po kolacji - rodzicielka dziewczyny, udała, że nie wzruszył ją wybuch dziewczyny i zabrała się za sprzątanie.

Dobrze wiedziała, że Viol miała świętą rację, lecz wolała to przemilczeć. Podobnie jak jej córka, miała już zwyczajnie dość tego wszystkiego. Tych jego chorych pomysłów, by przypodobać się im obu na siłę.

Violet zamknęła drzwi od łazienki i opadła na zimne płytki. Odgarnęła włosy do tyłu i spod spodu wanny wyjęła dobrze znany jej przyrząd. Żyletkę. Obracała ją między palcami, by po chwili zbliżyć ją do poranionego już nadgarstka. Zacisnęła zęby, a z oczu ulatywały stróżki łez.

- To za bycie złą córką - nacisnęła mocniej ostrzem na blada skórę i powtórzyła tę czynność jeszcze kilka razy, dopóki nie zrobiło jej się słabo.

Przyłożyła do zranionego nadgarstka drugą dłoń i łokciem podniosła baterię w umywalce, by po chwili lodowata woda zmyła jej krew.

Czerwone plamy spłukały się bez problemu, a nowe rany zagościły na kościstych nadgarstkach nastolatki. I to nie pierwszy ani nie ostatni raz.